ZINE online

„Severed Survival” to wymarzony debiut – opatrzony legendarną okładką (w obu wersjach), z rozpoznawalnym na kilometr brzmieniem, a jednocześnie fermentujący i młodzieńczo nieociosany. Bo mowa o świetnych, bardzo dobrze zagranych piosenkach, ale wrzuconych w ramy dopiero wykluwającego się stylu, który ostatecznie ukształtował się na następnym „Mental Funeral”. W tym roku pierwszy krążek Autopsy skończył 35 lat, dlatego poniżej opisujemy jego atuty, których jest przecież całe mnóstwo.

Na początku lutego br. „Tempo of the Damned” stuknęło równe 20 lat. To istotna rocznica nie tylko dla Exodus, ale także dla thrash metalu w ogóle. Powracająca wtedy moda na nurt potrzebowała właśnie takiego albumu od kogoś zasłużonego ze starej gwardii, by już na dobre się rozpędzić. Rzecz jednak w tym, że droga prowadząca do tej płyty była usłana licznymi przeszkodami. Jak powstawał jeden z najważniejszych thrashowych materiałów XXI wieku? Sprawdźcie poniżej.

Duńska Vola nadała nową twarz współczesnemu prog metalowi, ze swadą łącząc instrumentalną biegłość, ciężar i czarujące wpływy z różnych zakamarków popu. Kwartet prowadzony przez Asgera Myginda jest na scenie nie od wczoraj, ale być może jeszcze na nich nie trafiliście, więc poniżej prezentuję, od których piosenek zacząć. Jeśli wpadną wam w ucho, pokochacie także resztę ich dyskografii.

Krzysztof Paciorek – znany jako frontman Jadu, a w przeszłości także Calm the Fire – nie cacka się i nie wydziwia. Tutaj rządzi rock: na smutno, na abstrakcyjno, na stadionowo. Zapraszamy do sprawdzenia, jakie klasyki wskazał, wypełniając nasz kwestionariusz!

Obserwując bogaty dorobek norweskiej sceny blackmetalowej, należy przyznać, że Taake jest jednym z jej najcenniejszych skarbów. Może zaczęli później od Darkthrone, Mayhem czy Burzum, ale ich na wskroś klasyczne, a przy tym autorskie podejście do gatunku to w dalszym ciągu ekstraklasa. Poniżej przyglądam się, o co w tym wszystkim chodzi. I nie, nie padnie ani jedna wspominka nt. banjo.

Do pierwszego w tym roku odcinka naszego płytowego cyklu zaprosiliśmy Małgorzatę Penkallę, która muzycznie zajmuje się różnymi odcieniami popu – od tych okołosynthowych (Enchanted Hunters) aż po indie (Róża). Sprawdźcie, dlaczego kocha Type O Negative, co daje jej hyperpop i dlaczego to właśnie The Cure pozwoliło jej odkrywać nieco weselsze rzeczy.