ZINE online

Mimo dosłownie jednego wyraźnie słabego wydawnictwa na koncie, dwóch klasyków nagranych w złotych latach gatunku i ciągłej aktywności wydawniczej Flotsam and Jetsam nigdy nie weszli do grona thrashowej ekstraklasy. W kontekście rozpoznawalności oczywiście. „I Am the Weapon” najpewniej nic tu nie zmieni.

Zatytułowanie albumu nazwą zespołu z reguły wskazuje, że ów zespół nagrywa dzieło podsumowujące swoją dotychczasową działalność. W przypadku „Concrete Winds”, które brzmi jak dwie poprzednie płyty Concrete Winds, dokładnie tak jest. I dobrze, bo fińscy berserkowie znów tłuką wszystkich tak, że trudno się podnieść.

Między premierami „Vile Nilotic Rites” a „The Underworld Awaits Us All” w Nile doszło do paru przetasowań personalnych i kryzysowych momentów. Zawartość dziesiątego pełnego krążka bestii z Nilu każe sądzić, że potencjalne trudności były dla zespołu kreatywnościowym paliwem. To ich najlepszy album od czasów „Annihilation of the Wicked”.

W ciągu pięciu lat działalności australijski Speed dochrapał się większej rozpoznawalności niż niejeden hardcore’owy zespół o kilkukrotnie dłuższym stażu. Ich EP-ka, „Gang Called Speed”, stała się scenową sensacją, a po drodze m.in. wystąpili w reklamie butów Nike’a, czym wywołali niemałe kontrowersje w światku hc. A to wszystko przed debiutanckim albumem. Ten ukazał się dopiero przed miesiącem, więc pada następujące pytanie: czy Speed dowiózł?

Mówiąc wprost: na „Manual Manic Procedures” 200 Stab Wounds znów serwują sowitą porcję odmóżdżającego death metalu, lecz to nie jest głupia muzyka. Jasne, przy kontakcie z nią iloraz inteligencji kurczy się w drastycznym tempie, ale to bardzo dobrze wymyślone i zagrane kompozycje.

Już w zeszłym roku, jeszcze przed ogłoszeniem premiery „Les Chants de l’aurore”, Neige zaznaczał, że chce wrócić do korzeni, że chce przypomnieć czasy, gdy Alcest emanował jasnością. Zawartość nowego krążka jak najbardziej spełnia te założenia. Ale czy w dobry sposób?