ZINE online

W tych rejonach określenie czyjejś płyty mianem “dojrzałej” to słabo zawoalowana obelga, mniej więcej na zasadzie: chciałbym powiedzieć coś miłego, ale nie mam co. Problem w tym, że piąty pełnoprawny album The Rattlesnakes wcale nie zasługuje na obelgi, chociaż “dojrzały” opisuje go chyba lepiej niż jakikolwiek inny epitet.

Doświadczeni na blackmetalowej scenie gracze (znani m.in. z Owls Woods Graves czy Mgły) postanowili zaproponować nowy projekt. W ogłoszeniu płyty na Facebooku muzycy deklarują, że starają się wydobyć z metalu surrealistyczny potencjał, odwołują się do niepokojących, halucynacyjnych stanów. Uwagę słuchaczy mają już z pewnością – czas przyjrzeć się temu, jak te założenia są realizowane.

Najnowszy album Vitriol nie przynosi wielu zmian w porównaniu z debiutanckim “To Bathe from the Throat of Cowardice”, dzieląc z nim większość wad, ale i zalet. Na szczęście te drugie wydają się przeważać.

Na “Freak Dreams” niemieckie Slope daje nura we wczesne lata 90., kiedy termin “crossover” nie był wyłącznie opisem zorientowanej na hardcore odmiany thrashu, a metalowo-funkowo-hardcore’owym przekładańcem. Co z tego wyszło? Być może najbardziej kolorowa okołopunkowa płyta tego roku.

Wydana w 2020 “When I Die, Will I Get Better?” nie była debiutem, ale wybrzmiewała jak debiut – otworzyła przed Svalbard mnóstwo różnych furtek, unikając jednoznacznych deklaracji gatunkowych. Trzy lata później Brytyjczycy wydają kolejny materiał, tym razem w barwach metalowego majorsa. Co mogło pójść nie tak? Otóż, jak się okazuje, całkiem sporo.

Po ośmiu latach ciszy (z przerwą na EP-kę “Paradise Envenomed”) Cruciamentum wracają z drugim albumem – bez pompatycznych zapowiedzi czy sztucznie generowanego szumu. Brytyjczycy po prostu wyleźli z krypty i zademonstrowali światu swój plugawy metal śmierci.